6 april, referendum in je bil

Daar ligt hij dan, op mijn deurmat, mijn stembiljet. Mijn hele volwassen leven heb ik gestemd, maar op 6 april gaat het toch echt gebeuren. Voor het eerst ga ik niet stemmen, ook niet blanco. Ik heb het natuurlijk over het Oekraïne-referendum.

Laat ik beginnen om te zeggen dat dit referendum een succesvolle PR-campagne is van Jan Roos zijn rabiaatrechtse haatblogje GeenStijl en zijn fantasierijke kompaan Thierry Baudet. Chapeau! Dat gezegd hebbende wil ik natuurlijk niks te maken hebben met deze voor mij veel te rechtse populisten. Ook is dit referendum een leeg vat. Het gaat helemaal niet over Oekraïne, of over de ontevredenheid met een neoliberaal, technocratisch en  ondemocratische EU. Het referendum is juist een vehikel voor verwerpelijke nationalistische en hieraan gerelateerde xenofobische onderbuikgevoelens.

Wat de uitslag ook wordt, het gaat niets veranderen aan de relatie tussen de Europese Unie en Oekraïne. Het verdrag is toch al voor een groot deel in werking getreden en een nee uit Nederland, mits het kabinet de uitslag van dit raadgevend referendum respecteert, gaat hier niets aan veranderen. De initiatiefnemers hebben zelfs toegegeven dat zij liever een Nexit-referendum hadden gehad, een referendum over het vertrek van Nederland uit de Europese Unie. Het referendum is dus niets meer dan een symbool en mag wat mij betreft meteen weer de prullenbak in. Dit valt allemaal te verwachten van Roos en Baudet. Het is het aard van het beestje.