Wat een eer! In het zoveelste artikel over Mastodon staat mijn mastofittie (hierbij als nieuw woord gelanceerd) met ene Caroline (what's in a name). Zelfs Todon.nl wordt in het zonnetje gezet! 🎉 Helaas word ik wel gemisgendered 🙄 (ondertussen op mijn verzoek online gecorrigeerd).

De context was dat op 19 november jl. de bus van KOZP (waar ik in zat) net daarvoor was belaagd door (inderdaad) fascistische terrorboeren in de buurt van Staphorst. Tijdens de terugreis naar de beschaafde wereld maakte ik in een sarcastische toot/bericht met een (uiteraard) fake motie om dat zwaar gereformeerde dorp om te toveren tot een Natura 2000-gebied. Een manier van mij om deze afschuwelijke ervaring te verwerken. Dit werd door vele mensen zo begrepen en gewaardeerd, dus ging die trending (ja dat hebben ze ook op Mastodon) en kwam het op het beeldscherm van deze Caroline terecht. Die kwam hier op Mastodon voor haar geprivilegieerde rust 🤦🏻 en dacht een activist die nog vol met adrenaline zat de mond te kunnen snoeren (tone policing).

Het zal niemand verbazen dat ik op BIJ1 heb gestemd. Om precies te zijn, op de nummer drie. Dit heeft twee redenen. Dat ik op de hoogste vrouw stem, die niet de lijsttrekker is. De belangrijkste reden is echter dat ik de pas eenentwintigjarige Rebekka Timmer ontzettend waardeer voor haar dossierkennis, haar debatkwaliteiten en haar overall talent. Misschien komt ze niet de Kamer in, maar eenentwintig! Daar zijn we gelukkig (hopelijk) nog lang niet van af!

Terug naar BIJ1 an sich. Waarom heb ik eigenlijk op die club gestemd of nog erger, waarom ben ik lid?! 😱 Samengevat, omdat het de enige linksprogressieve partij is die op geen enkel (voor mij belangrijk) punt concessies doet.  Die geen valse tegenstellingen schept, die niet voor electoraal gewin bepaalde punten (lees mensen) naar de achtergrond manoeuvreert, en op een intersectionele manier laat zien dat de verschillende vormen van onderdrukking niet op zichzelf staan.

Niets is zo aan meerdere interpretaties onderhevig als de ‘vrijheid van meningsuiting’. Ook al is de juridische definitie, of officiële zoals je wil, niet zo moeilijk uit te leggen. Namelijk dat de burger geen toestemming hoeft te vragen aan de overheid om dies mening te uiten en dat diezelfde overheid een burger juridisch niet mag veroordelen om dies mening.

Deze vrijheid van meningsuiting staat in artikel 7 van de Nederlandse grondwet. In artikel 1 staat weer dat je niet mag discrimineren en in artikel 6 staat de vrijheid van godsdienst. Dit is alleen nog maar de grondwet. Het gaat hier te ver om alle nationale, Europese en internationale wetgeving en verdragen te ontleden. De vrijheid van meningsuiting, zoals die in de wet staat, wordt dus begrensd. Bovendien gaat deze over de relatie tussen de overheid en de burger. Niet over de relatie tussen burgers onderling.

Hoe dan ook, dit zou de meeste mensen een zorg zijn. In de dagelijkse omgang, ook die op social media, betekent vrijheid van meningsuiting voor veel mensen het recht om te zeggen wat die wil. De vrijheid van meningsuiting is echter verworden tot de vrijheid om elkaar te beledigen. Botst dit echter niet met enkele diepgewortelde maatschappelijke omgangsvormen? Zoals onderling respect, het typisch Nederlandse ‘leven en laten leven’ en het universele ‘behandel anderen zoals je door hen behandeld wil worden’. De vrijheid van meningsuiting tussen mensen onderling wordt dus ook begrensd.

Ik had weer eens een geval van plaatsvervangende schaamte. Na het managementpraatje maandagavond van Rutte, waren linkse politici en ander links volk er als de kippen bij om hun lof voor Rutte uit te spreken. Geen greintje kritiek was er meer te bekennen. Asscher: “het is me uit het hart gegrepen”, Klaver: “eerlijk en indringend” en Lilian Marijnissen: “indrukwekkende en indringende toespraak”. Alleen twee extreemrechtse partijen, die ik niet verder bij naam noem, hadden kritiek op de vorm en inhoud van het praatje. Zo jaag je wel (terecht) kritische linkse mensen in de armen van extreemrechts.

Dat we met z’n allen onderling solidair moeten zijn is meer dan logisch. Het werkwoord solidariteit heeft in tijden van neoliberaal beleid flinke klappen gehad. Het is wat dat betreft een opsteker dat mensen het nu weer herontdekken. Hervertalingen van Kropotkins ‘Wederzijdse Hulp’ en ‘De verovering van het brood’ zouden nu niet eens een slecht idee zijn. Het waren echter Rutte en zijn bondgenoten die deze solidariteit de nek hebben omgedraaid. De politiek van mensen tegen elkaar uitspelen is nu eenmaal een belangrijke pijler van het kapitalisme, vooral in de neoliberale variant. Dat dus nu juist Rutte wordt omarmd door mensen die hij al die jaren heeft laten stikken is een gotspe. Trap er niet in mensen! Rutte is niet onze vriend.

Donderdagavond 17 augustus vond in Amsterdam een geslaagde solidariteitsdemonstratie plaats i.v.m. de fascistische moord op Heather Heyer. Op de weblog van kameraad Peter Storm valt een verslag te lezen (ik ben die kameraad die over het knalvuurwerk klaagde), op de site van AFA vind je een fotoverslag en er volgen vast meer verslagen. In dit stuk ga ik echter kort uitweiden over een noodlottige samenloop van omstandigheden; dat de antifascistische demonstratie van donderdagavond op hetzelfde moment plaatsvond dan die afschuwelijke aanslag in Barcelona.

Op social media waren er berichten te lezen van mensen die het schandalig vonden dat de demonstratie in Amsterdam op hetzelfde moment plaats vond dan de aanslag in Barcelona. Dit kwam van rechterzijde, maar ook van gematigde zijde. Nu heb ik niet de pretentie om de spreekbuis van de demonstranten te zijn en reageer ik vrijwel nooit op geroeptoeter op social media, maar voor deze keer maak ik een uitzondering.

Er zijn drie redenen dat deze antifascistische demonstratie op dat moment gerechtvaardigd was: